Maar jij hebt een braaf paard

Ik heb brave paarden.. maar dat is geen toeval!

Ik denk dat iedereen die al een klein beetje gevorderd is in horsemanship het al eens gehoord heeft. “Ja leuk, met jouw paarden lukt dat omdat die zo braaf zijn, bij de mijne zou dat niet lukken”. Altijd weer zucht ik stiekem een beetje als ik dit hoor. Ze zouden eens moeten weten hoe Jack er vroeger met mij vandoor ging.  Of hoe hij als hij er geen zin meer in had het touw uit mijn handen sleurde en ervandoor ging. Mijn paard is mijn dierbaarste schat, maar braaf, dat is hij echt niet altijd geweest!

Het grappige is dat de mensen die dit gevoel hebben, vaak net de mensen zijn die het meeste baat zouden hebben om net die paardenpsychologie te leren. Natuurlijk is het makkelijker om te veronderstellen dat dit enkel bij ‘brave’ paarden lukt. En toch, geloof me, 80 % van de mensen die in de horsemanshipfilosofie gerold zijn, hebben dit in eerste instantie niet enkel uit interesse gedaan, maar vooral uit wanhoop over een probleem die maar niet opgelost raakte. Een paard die zich overal tegen verzette, een paard die niet op de trailer wilde, een paard die schrok van een vlieg die een scheet liet en zo zijn ruiter meerdere keren zand had laten eten, een paard die telkens de remmen dicht trok voor de sprong,… Ik ken zóveel mensen die daarom begonnen zijn, waarvan je als je hen nu bezig ziet niet zou geloven dat het om hetzelfde paard gaat!

Eens je weet waar horsemanship écht om draait, dan weet je ook waaróm het lijkt alsof wij allemaal brave paarden hebben. Nee, de kern van horsemanship is niet dat ‘bitloos rijden’, of ‘die trucjes doen’, de essentie slaat op de wederzijdse communicatie die je leert maken met je paard.

–          Je leert kleine tekenen te herkennen, die voorspellen wat er gaat gebeuren, nog voor dat het effectief gebeurt. Daardoor kan je véél sneller inspelen op een situatie en zorgen dat je paard niet in de problemen komt. Je gelooft het nu misschien niet meer, maar de kans dat die persoon die nu op neckrope door de piste galoppeert vroeger doodsangsten uitstond mét bit en martingaal is echt reëel! Deze persoon heeft gewoon geleerd hoe ze beter kan communiceren met haar paard en heeft zijn lichaamstaal leren inschatten. En dat gaat niet over een nachtje ijs, daarvoor moet je echt toegewijd zijn om tijd, energie en financieel te investeren in je zelfontwikkeling.

–          Als je je verdiept in horsemanship leer je hoe je jouw paard kan voorbereiden kalm en geconnecteerd te blijven in bepaalde situaties in plaats van ze uit de weg te gaan. Door een betere communicatie op te bouwen scoor je sowieso al connectiepunten die ervoor zorgen dat je paard over het algemeen minder heftig reageert op dingen, maar je kan ook écht actief bepaalde situaties gaan oefenen.

Die paraplu die open springt tijdens je wandeltocht? Die heb je thuis al geoefend. De veearts die een prikje moet geven? Voorbereid. Het touw komt per ongeluk tussen zijn benen terecht? Geen paniek, dat heb je hem gewoon gemaakt.

–          Je leert dat training niet start van het moment dat je op je paard zit, maar dat je je paard aan het trainen bent van zodra hij je ziet aankomen. Staat je paard niet stil bij het opstappen? Neemt hij niet makkelijk het bit en moet je uren staan klooien op een stoeltje? Duurt het 10 minuten voordat je je paard kan vangen? Is de weg van de stal naar de weide een hels getrippel waar je telkens opnieuw omver gelopen wordt? Dit soort situaties gaan we met de horsemanshipfilosofie niet zomaar ondergaan omdat we nu eenmaal snel op ons paard willen zitten. Als het nodig is besteden we er zelf volledige sessies aan om het opgelost te krijgen.

Dus, de volgende keer als je iemand ongelooflijke dingen ziet doen met haar ‘braaf’ paard. Bedenk je dan maar dat die persoon al ongelooflijk veel heeft geïnvesteerd om daar te raken, en dat jij met jouw ‘moeilijk’ paard, net hetzelfde kan bereiken! Jack lijkt nu inderdaad een schoolvoorbeeld van een braaf en gewillig paard, als ik het kan, kan jij het ook. Maar je moet er wel even moeite voor doen 😉